Więcej informacji oraz zdjęć z naszych podróży możesz zobaczyć na stronie
NaszeBalkany.pl oraz www.facebook.com/NaszeBalkany

To, co najbardziej rozbawiło nas w Albanii to zasady organizacji ruchu, a raczej ich brak 🙂 Tu mało kto stosuje się do znaków drogowych, zresztą i tak nielicznych. Rowerzysta jadący pod prąd, osiołek na drodze krajowej, mnóstwo aut marki Mercedes i myjni samochodowych – to nie powinno dziwić ;). I oczywiście wszechobecne bunkry. Ale nie patrzmy stereotypowo – Albania to wspaniały kraj z niewątpliwym potencjałem turystycznym. Sami się przekonacie śledząc kolejne nasze posty dotyczące Albanii.

Do Albanii warto wybrać się samochodem.

Pierwszym odwiedzonym przez nas albańskim miastem była Szkodra. Jest to największe miasto w północnej części Albanii, główne centrum gospodarcze i kulturalne tej części kraju. Zamieszkuje je ok. 86 tys. mieszkańców. Miasto leży na wschodniej stronie Jeziora Szkoderskiego, największego jeziora na całych Bałkanach. To ogromne jezioro i wypływającą z niego rzekę Bojanę widzi się jako pierwsze, gdy przejeżdżając mostem wjeżdża się do Szkodry od strony Czarnogóry.

W Szkodrze obowiązkowym punktem była górująca nad miastem twierdza Rozafa (Kalaja e Shkodrës).

Roztacza się stąd piękny widok na miasto, leżące w oddali Góry Północnoalbańskie, Jezioro Szkoderskie, rzekę Bunę i Drin.

Leżąca na wzgórzu, na wysokości 120 m n.p.m. twierdza powstała najprawdopodobniej ok. 4 tys. lat temu. Rozbudowywana była przez wieki przez Bizancjum,Wenecjan i Albańczyków, a najmocniej przez Turków. Ci uczynili z niej ośrodek wojskowy i administracyjny. Podczas I wojny bałkańskiej dowodzono stąd obroną Szkodry przed wojskami Czarnogóry. 7 kwietnia 1939r. w czasie włoskiej inwazji na Albanię dwóch oficerów albańskich ostrzeliwało z zamku oddziały włoskie, dopóki nie skończyła im się amunicja. Potem twierdza popadła w ruinę. Według nas to największa atrakcja turystyczna Szkodry.

Dawny kapitanat, gdzie obecnie znajduje się muzeum prezentujące historię twierdzy.

Z budową twierdzy wiąże się legenda o trzech braciach. Wszystko zaczęło się od mgły, która na 3 dni i 3 noce spowiła rzekę i wzniesienie-górę Valdanuz, na której bracia budowali zamek. To, co zbudowali za dnia, nocą obracało się w ruiny. Gdy mgła opadła pojawił się starzec, który powiedział braciom, że wie, co trzeba zrobić, aby udało się nie tylko wznieść zamek, ale i zapewnić mu trwałość na wieki. Zdradził im tajemnicę, a ci obiecali, że nie zdradzą jej nikomu. Należało zamurować w fundamentach kobietę – żonę jednego z nich, która rano przyniesie im śniadanie. Najstarszy i średni brat wyjawili tajemnicę swoim żonom, by uratować je przez zamurowaniem. Tylko najmłodszy brat dotrzymał słowa i nie powiedział nic swojej żonie. Na drugi dzień matka braci zawołała żonę najstarszego i poprosiła ją, by ta zaniosłam im jedzenie. Synowa odmówiła tłumacząc się chorobą. Wtedy matka poprosiła żonę średniego syna, ale ta powiedziała, że wybiera się do swoich rodziców. Wtedy matka poprosiła ostatnią synową-żonę najmłodszego syna. Ta odpowiedziała, że ma małe dziecko i nie chce go zostawić samego, bo obawia się, że będzie za nią płakać. Wtedy jej szwagierki powiedziały: nie martw się, idź śmiało, a my się zajmiemy twoim synkiem. Więc Rozafa– żona najmłodszego syna, pocałowała synka i poszła zanieść jedzenie i wodę braciom. Kiedy wspięła się na górę i zobaczył ją jej mąż z rozpaczy rzucił swój topór w dolinę i zaczął przeklinać skały i mury twierdzy. Zdziwiona Rozafa zapytała dlaczego się tak zachowuje. Wtedy nadeszli pozostali bracia i oznajmili jej: musimy cię teraz zamurować w zamku. Rozafa nie protestowała, zgodziła się poświęcić swe życie dla pomyślnego ukończenia budowli, poprosiła tylko, by zamurowali ją w taki sposób, by mogła widzieć prawym okiem, mieć na wierzchu prawą pierś, prawą rękę i prawą nogę. Uzasadniła to tak: mam małego synka, kiedy on zapłacze uspokoję go patrząc na niego mym prawym okiem, przytrzymam prawym ramieniem, ukołyszę na prawym udzie i nakarmię go prawą piersią. Potem niech moje ciało zamieni się w skałę i sprawi, by zamek stał się wspaniałą twierdzą. Rozafa została zamurowana wedle swoich wskazówek w fundamentach twierdzy, nazwanej następnie jej imieniem. Nawet teraz kamienie spadające z jej zboczy są wilgotne od łez zamurowanej matki płaczącej za swym małym synkiem.

Swoje stanowisko archeologiczne mają tu Polacy 🙂

http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,390468,nowe-odkrycia-polskich-archeologow-w-albanskiej-szkodrze.html

W pobliżu twierdzy znajduje się Ołowiany Meczet (Xhamia e Plumbit) z XVIII w. Nazwa meczetu pochodzi od nazwy materiałów użytych do budowy dachu.

Historia Szkodry liczy ponad 2,5 tys. lat. Z uwagi na swoje położenie na szlaku handlowym miasto szybko się rozwijało i pełniło ważne funkcje, m.in. było stolicą północnej części Albanii.

Na Placu Demokracji w Szkodrze panuje lekki chaos 🙂 – piesi, rowerzyści, samochody – każdy chodzi, jeździ jak chce. To wszystko sprowadza się do ciągłego trąbienia przez kierowców. Ale o dziwo nie widzieliśmy żadnego wypadku czy stłuczki – jakoś im się ten system sprawdza 🙂

Katedra Świętego Szczepana w Szkodrze, budowana w latach 1851-1898. Po roku 1967 została zamieniona na halę sportową. Wewnątrz odbywały się mecze koszykówki i siatkówki. Przy oknach umieszczono miejsca dla widzów (widownię). W 1991r. została odrestaurowana przez włoskich specjalistów. Ponownie otwarta dla wiernych 7 marca 1991r., zaś pierwszą mszę odprawił późniejszy biskup Zef Simoni, w obecności Matki Teresy z Kalkuty. Był to niegdyś jeden z największych kościołów na Bałkanach. Dwa lata po ponownym otwarciu katedry po epoce komunizmu, w 1993 roku katedrę św. Szczepana odwiedził w czasie swojej pielgrzymki po Albanii papież Jan Paweł II.

Wielki Meczet z charakterystycznymi dwoma minaretami i wieloma kopułami.

Plac Demokracji

Wszystkie informacje oraz zdjęcia dostępne są również na stronie NaszeBalkany.pl – zapraszamy!