Mimo dość drogiego biletu wstępu na mury miejskie (obecnie 100 kun) – naprawdę warto. Stare Miasto można wtedy obejść naokoło napawając się takimi oto widokami 🙂
Stari Grad w Dubrowniku stanowi unikalny w Europie, zachowany w całości układ urbanistyczny średniowiecznego miasta wraz z systemem umocnień obronnych. Stare Miasto zostało w całości wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
Wielka Fontanna Onufrego – krańcowy punkt systemu wodociągowego miasta, wybudowanego w 1444 roku. Pierwotnie przeznaczona dla podróżnych, służyła umyciu się przed wejściem do miasta.
Na początku była bardzo obficie zdobiona, ale trzęsienie ziemi, które nawiedziło Dubrownik w XVII w. znacznie ją zniszczyło. Z wielu ciekawych ornamentów zachowało się szesnaście rzeźbionych masek, z ust których wypływa woda.
Stary port
Plac Luža: Kolumna Rolanda i Kościół św. Błażeja (patrona miasta)
Wg legendy rycerz Roland pomógł obronić miasto przed piratami w VIII wieku. Plac był wcześniej miejscem, gdzie mieszkańcy mogli wysłuchać ważnych wieści czy zarządzeń. Tutaj także karano przestępców. Ciekawostką jest fakt, iż długość prawego przedramienia rycerza Rolanda z kolumny była swego czasu jednostką miary długości w Republice – Dubrovački lakat (51,2 cm).
Barokowy, XVIII wieczny kościół został postawiony na miejscu poprzednio tu stojącego romańskiego kościoła z XIV wieku, który co prawda przetrwał trzęsienie ziemi w 1667 roku, ale strawił go pożar w roku 1706. Budowę nowego zakończono w 1715 roku, a całkiem niedawno, bo w 1979 roku został poważnie zniszczony podczas kolejnego trzęsienia ziemi. Ucierpiał także podczas oblężenia Dubrownika w czasie wojny domowej w Jugosławii (1991-92).
Jednonawowy kościół Zbawiciela (crkva sv. Spasa). Budowla ma styl renesansowy, ale także elementy gotyckie. Skromną fasadę zdobi ładny portal i okrągłe okno-rozeta. Świątynia, zbudowana w latach 1520-1528 przez mistrza Petra Andrijicia, w niemal nienaruszonym stanie przetrwała trzęsienie ziemi w XVII w.
Pałac Rektorów (Knežev dvor) – z kronik miejskich wynika, że pałac stał w tym miejscu już w XIII w. W 1435 r. zniszczył go wybuch prochu strzelniczego. Odbudową zajęli się włoski architekt Onofrio della Cava (ten sam, którego dziełem są wodociągi miejskie), a następnie Michellozzo Michellozzi z Florencji. Ponownie zniszczoną w 1667 r. budowlę uratowali mistrzowie sprowadzeni z Korčuli. Pałac Rektorów był rezydencją wybieranego na miesiąc rektora oraz siedzibą rządzącej Dubrownikiem Małej Rady.
Obecny kształt murów obronnych pochodzi z XIV stulecia, kiedy otaczano nimi połączoną właśnie osadę Ragusa-Dubrownik. Od tego czasu fortyfikacje nieustannie wzmacniano i podwyższano, dobudowywano także nowe fortece. Konstrukcja murów jest tak solidna, że nie zniszczyło jej nawet wielkie trzęsienie ziemi. Mury miejskie w stanie, w którym znajdują się obecnie, mają długość około 1940 metrów. Ponad połowa tego odcinka przypada na fortyfikacje wzniesione na nabrzeżnych skałach, chronione dodatkowo przez morze. Od strony Adriatyku mury mają 1,50-3 m grubości, od strony lądu – 4-6 m. W najwyższym punkcie osiągają wysokość 22 m. Wzmacnia je 15 wież, 5 bastionów, twierdza św. Jana i dwa forty zbudowane za murami – Lovrijenac i Revelin. Środki na budowę pochodziły ze skarbca republiki, a także od prywatnych sponsorów.
Stradun (Placa) – reprezentacyjna ulica Dubrownika powstała w miejscu kanału, który kiedy oddzielał północną i południową część miasta. Jej obecny wygląd jest wynikiem odbudowy po trzęsieniu ziemi w 1667 r. Wzdłuż Placa stoją wysokie, ale dość skromne kamienice ze sklepami na parterach. Wszystkie zbudowano z jasnego wapienia i zaopatrzono w jednakowe żaluzje i okiennice.
11 grudnia 2013 
Ania i Mateusz Mikołajczyk
Bunkier, w którym ukrywali się słowaccy partyzanci walczący z Niemcami podczas II wojny światowej. Wygląda on dość prosto, zbudowany jest z drewnianych bali. Obok znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona słowackim bohaterom.
